Artikel: Het onverwoestbare hart van La Vie Tara

Na de intensiteit van de eerste weken op La Vie Tara komen we tot rust. De meesten van ons team zijn nu terug in Nederland voor andere verplichtingen. Terugkijkend zien we hoe veel we al hebben gedaan. De kelder is uitgeruimd. De meeste rommelkasten zijn leeg. Soms met pijn in het hart hebben we allerlei voorwerpen weg gedaan, het moet soms wel. Anders ontstaat er nooit ruimte voor een frisse start.

Ook de decoratie moet er soms aan geloven. In december hing er nog een whitewashed rieten hart in de eetzaal. Met een paar losse takjes eraan. Tja… Iemand gooide het weg, maar daarna kwam het hart steeds weer tevoorschijn. Het werd een komisch gebeuren. Het lag of hing telkens weer ergens anders in of buiten het gebouw.

Nadat we toestemming hebben gekregen van de burgemeester om oude houtresten te verbranden, zoeken we een mooie plek in de tuin voor een vuurceremonie. Bij het voorbereiden van de vuurstapel kom ik voor de zoveelste keer de rieten hanger tegen. Voor de grap leg ik hem op de stapel. Sorry hart, we houden je goede intenties, maar er is geen plek meer aan de muur voor jou. Ik maak er een foto van en stuur het naar de anderen in de La Vie Tara groep.

Brandend hart
Daar is dan die mooie heldere avond zonder wind. Gewapend met een paar emmers water, een thermoskan thee en een lokaal verbena likeurtje zetten we twee stoeltjes naast de vuurplaats. Romain is als vuurman voor zweethutten berucht om zijn intense vuren. Het rieten hart en de takken vormen een felle maar gecontroleerde brand van twee meter hoog, met oplaaiende vlammen van drie meter.

Met respect en dankbaarheid nemen we afscheid van wat er was. We ruimen het oude op. Laten fysiek en energetisch los wat niet meer nodig is. We zetten onze energie hier neer. Ritmische wereldmuziek uit de draagbare speaker maakt er een feestje van. Wij en het vuur schitteren in de nacht, voordat er uit de vruchtbare as een nieuw begin kan ontspringen. Wat heerlijk om te doen.

Bombastische klassieke muziek gaat over in Japanse meditatieve klanken. Inmiddels is het donker, de stilte van de bergen en het bos is tastbaar. Onder de talloze sterren staren we naar het gefonkel van de laatste verzengend hete kooltjes, een magisch schouwspel. Zoiets verveelt me nooit.

Onverwoestbaar
Dan ineens zien we het. In de gloeiend hete plek voor ons tekent zich haarscherp een oranjerode lijn af. Een dubbele lijn, van roodgloeiend metaal, in de vorm van een hart. We hadden nooit opgemerkt dat het rieten hart een metalen frame had. Met een riek pakt Romain het roodgloeiende stuk metaal en sissend valt het in de sneeuw.

Wat een mooi symbool. Het hart van La Vie Tara is onverwoestbaar. Of het nou aan de muur hangt of niet.

We hopen jullie te ontmoeten in het kloppend hart van Lalouvesc!

Hartelijke groet,

Ine en team La Vie Tara  
www.lavietara.eu
www.hartvanzijn.nl

Bron: Spiegelbeeld Magazine