Het is een plek waar we nog nooit eerder zijn geweest. We zwerven wat tussen imposante oude bomen en weelderig mos, vlakbij de watervallen. Alsof hij geroepen wordt, loopt Romain ineens naar een greppel.
Daar zit hij dan, een uilskuikentje, slechts een paar meter van het pad verwijderd. Met wijd opengesperde ogen volledig op ons gericht. Zijn kop draait rond in cirkels terwijl hij een typisch klikkend geluid maakt.
We zijn ontzettend verwonderd en onder de indruk. Er is iets magisch aan deze uil, zelfs al is hij nog maar een kleintje, waarschijnlijk drie à vier weken oud. We voelen meteen hoe intelligent dit wezentje is. En hij zal zich ontzettend gestrest en bedreigd voelen. Als we dichterbij komen of bewegen zet hij zich groot op met zijn vleugels. Zijn fonkelende blauwe ogen verliezen ons geen seconde uit het oog.
Onmiddellijk voelen we een verantwoordelijkheid. We zien regelmatig vossen en grote roofvogels, er zijn hier zwijnen, marters, dassen… Het kwetsbare beestje kan nergens heen. Met zijn lichte veertjes zie je hem al van verre. Zijn rechtervleugel hangt slap naast zijn lichaam. Heeft hij zijn vleugel gebroken bij een val uit het nest? Zijn vuilwitte donsveren zijn natgeregend. Heeft hij het koud op deze frisse lentedag?
We kijken om ons heen, maar zien geen tekenen van een nest, we horen niets anders dan zachte regendruppeltjes door de bomen. Een onweerstaanbaar moederinstinct opent in ons, een drang om het beestje te redden.
Ik zoek op wat je in zo’n situatie kunt doen (lang leve het internet). Romain hangt al snel met een uilenopvang aan de telefoon, die vraagt om foto’s en filmpjes om te kunnen beoordelen hoe de uil er aan toe is. Als hij verwondingen heeft, komen ze naar Lalouvesc om hem op te halen. Ondertussen blijft het sprookjesachtige diertje onafgebroken naar ons kijken, met een half open snaveltje.
Romain beweegt langzaam naar het uiltje toe om de bewegingen van zijn lichaam te kunnen filmen. Als Romain het uiltje aanraakt lijkt hij zich langzaam te ontspannen. Hij kalmeert wat en laat zich oppakken en wiegen. Tot hij zijn prachtige vleugels uitslaat en daar geen pijn bij lijkt te voelen.
Nadat we de foto’s en filmpjes hebben verstuurd, blijft het lange tijd stil vanuit de opvang. Wat gaan we nu doen? We willen graag weer op tijd in La Vie Tara zijn voor het eten, maar we weten nog niet wat wijs is. Gelukkig zijn dit geen dieren die hun jong afstoten als er een mensengeur aan zit. De ouders zouden nog steeds voor hem zorgen. Maar Romains hart breekt bij de gedachte hem achter te laten, als voer voor roofdieren.
Een bijzondere band
Ook zijn we gewoon een beetje betoverd. Het contact met het alerte diertje voelt zo bijzonder! Hij trilt wat dus we wikkelen hem in een doek, dat lijkt hij heel fijn te vinden, zijn oogjes gaan half dicht. Hij zal uitgeput zijn, maar we vullen toch ook graag in dat we zijn vertrouwen hebben gewonnen. De experts bellen nog steeds niet terug. Het uiltje valt in slaap, lekker warm in de doek tegen Romain aan. Hij besluit dat we hem niet zo achterlaten en hem meenemen naar La Vie Tara.
Terwijl we langzaam lopen vraag ik Romain waarom hij hem precies wil meenemen. Om hem te beschermen of is het ook een verlangen naar een speciale band met zo’n prachtig wezen, een eigen uil die daadwerkelijk een band met een mens kan hebben? Kunnen we hem wel een goede plek bieden? Elke vier uur prooidiertjes voeren is niet niks, en zou de uil zonder ouderlijke opvoeding geen sociale handicap krijgen? Zou hij wel kunnen jagen of zou hij dertig jaar lang onze zorg nodig hebben?
We praten over de natuur en het ingrijpen van de mens. Ik heb gelezen dat er een kans is dat de uilenouders in de buurt zijn en hem nog steeds kunnen opvoeden. En inderdaad, misschien overleeft hij het niet. Maar dan zou bijvoorbeeld een vos een goed maaltje hebben. Dat is ook belangrijk en heel natuurlijk. Het uilskuiken is onderdeel van dit ecosysteem. Wie weet zitten er in dit stukje bos wel tien gevallen uiltjes zoals hij. Zo gaan die dingen.
Een les in loslaten
Als we halverwege de berg op zijn gelopen met het slapende warme bundeltje, krijgen we eindelijk het verwachte telefoontje. De mevrouw van de opvang vertelt dat het uiltje er heel gezond uit ziet en dat de ouders waarschijnlijk in de buurt zijn. Zij zullen alles doen om hem groot te brengen. Terugzetten geeft de uil de beste kans.
Duidelijkheid. We gaan terug. We zetten hem voorzichtig bij zijn boom neer. Omdat dat stukje bos zo open is, bouwen we met takken en bladeren een hutje, met een opening aan de voorkant. Achteraf zegt de mevrouw van de uilenstichting dat dat een goed idee is geweest. Het uiltje zit met ogen dicht in zijn hutje. Zucht. Het ga je goed, lief uiltje. Het was heel erg fijn je te ontmoeten.
We zijn deels bezorgd en verdrietig, maar ook opgelucht. Soms is de mooiste zorg en liefde die je kunt bieden, de situatie te laten voor wat het is. Ik heb als kind wel eens met veel mededogen een vlinder uit zijn cocon geholpen, maar wist niet dat ze dan een belangrijk groeiproces niet zelf voltooien en zelfs kunnen sterven. Alles vervult een rol in het hele ecosysteem, de circle of life... Niets is zeker, eten of gegeten worden, maar precies dát is de natuurlijke gang van zaken. Wat een cadeau, zo’n mooie les.
Stil lopen we terug de berg op. We zijn nog geen twintig meter ver als we het horen: een luide krijs hoog uit de bomen vlakbij. Dat zijn kreten van een uil, minutenlang, dat horen we nooit overdag. We denken meteen dat het een roep van de uilenouders is. Een signaal naar het jong om te laten weten dat ze er voor hem zijn. Ik interpreteer het als een bevestiging dat we de goede keuze hebben gemaakt. Misschien komen we binnenkort nog eens terug om onze uilenvriend te bezoeken. Want dat voelt toch wel heel speciaal.
Liefs, Ine en Romain
Kom je met ons de bossen verkennen? Laat het ons weten: info@lavietara.eu